01. The rest is si­len­ce.

Życie na Manhattanie zdaje się być szczytem marzeń. Ogromny apartament na ostatnim piętrze wieżowca, gdzie nie dociera uliczny hałas. Widok z okna przedstawiający pobliski park. Bajka.

- Nie biegaj! – krzyknął, kiedy stukot bosych stóp rozległ się na szczycie schodów. Z drewnianych, kręconych stopni zszedł mały chłopczyk, a jego roztrzepane włosy stanowiły dowód na niedawną pobudkę. Blade stópki szybko przebiegły z zimnych kafelków na o wiele cieplejsze panele, a maluch z radością wskoczył na brązową sofę. Miękki materac zapadł się delikatnie, gdy skulił się na nim.

- Cześć. – przywitał się radośnie, muskając lepiącymi się ustami jego policzek. Szare, stalowe tęczówki pojaśniały radośnie, kiedy zauważył jego strój. – Nie idziesz do pracy?

- Idę, ale później… - westchnął, starając się zignorować kłujące poczucie winy, na widok rozczarowanego spojrzenia chłopca. – Pius?

Jasnowłosy chłopczyk zamilkł, odwracając się w stronę telewizora. Jakby zapominając, że zupełnie nie interesują go wiadomości, pozwolił sobie przybrać skupioną minę. Mężczyzna, starsza kopia dziecka, przyjrzał się ze smutkiem synowi. Ubrany w piżamkę w krokodyle, zdawał się być tak ujmujący i niewinny. Zazdrościł młodemu tej beztroski, chociaż nie mógł już mówić o spokojnym życiu. Był dumny i zarazem zaskoczony postawą chłopca, który bardzo dobrze ukrywał smutek i stratę. Mógł sobie powtarzać, że nie poczuł niczego. Mógł szeptać mu, że była dla niego kimś obcym, ale nie mógł skłamać, że nie była jego matką. Dobrą, czy nie, to ona rodziła go w bólach. To jej pełne usta wyginał teraz w podkówkę. To jej migdałowe oczy wpatrywały się w niego z nadąsaniem.

Syn Astorii.

- Nie rozumiem. -  wyjaśnił Scorpius, wzruszając zgrabnymi ramionami i podkulając pod siebie nogi. – Może dziś nie pójdziesz? Jak ja do przedszkola?

- Niedługo powinna przyjść Hannah, żeby się tobą zająć. – oderwał wzrok od trzymanych dokumentów, odstawiając je na stół, tuż przy kubku kawy. Również zerknął na świecący się ekran, na którym pojawił się właśnie prezenter wiadomości z poważną miną. „Aurorzy starają się zapobiec kolejnym wybuchom niezidentyfikowanej mikstury.” Kamera pokazała mężczyzn w pelerynach z napisem „Auror”, którzy starali się uspokoić tłum na ulicy Sceer, która odpowiadała angielskiej Pokątnej.

- Nie lubię Hannah. – wyznał mały blondyn, sięgając po leżące na talerzyku kanapki ojca. – Strasznie dużo gada przez telefon.

- Rozmawia, a nie gada. – poprawił go odruchowo, podsuwając talerz pod brodę chłopca, by okruszki nie spadły na kanapę. Wciąż był zaskoczony postępem technologicznym w świecie magii. Nikt nie protestował, kiedy Percy Weasley postanowił podrasować sprzęt mugoli, z niemałą pomocą ojca oczywiście. Teraz telewizory w domach czarodziejów nie były zaskakujące i zwykle ustawione na czarodziejską stację „MagicInfo”, która działała jedynie po aktywowaniu zaklęcia. Mugole nie mogli jej odbierać, a dla czarodziejów stanowiła ciekawe źródło rozrywki.

- Tak, tak. – potaknął Scor, uśmiechając się z pełną buzią i wywracając oczami, czego nauczył się od ulubionego wujka. – Patrz! Znowu jest w telewizji!

- Jakby mogło być inaczej. – burknął, uśmiechając się, kiedy wspomniany wujek chłopca, ukazał się na ekranie. Szedł szybkim krokiem z obstawą po bokach. Ciemny płaszcz z postawionym kołnierzem dodawał mu roku Sherlocka Holmesa, a nogi w wojskowych butach ciężko stąpały po brukowym chodniku. Zmierzwione włosy nie zmieniły się ani o jotę, a soczyste, zielone oczy pozostały czujne. „Auror Potter rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójstwa znanej, brytyjskiej pani premier Isabele Kruck.” Następnie prezenter powrócił do spraw dotyczących Nowego Jorku, a chłopiec obrócił się w jego stronę. Draco przyjrzał się chwilę fotografii wspomnianej pani minister i wzdrygnął się, kiedy lepka dłoń synka szturchnęła go w ramię.

- Co tam napisali? – zapytał z ciekawością, wycierając rękawkiem buzię. – Harry znów ma misję?

- Tak, tym razem musi znaleźć bardzo złego pana, który poluje na zadufane w sobie gęsi. – prychnął, przypominając sobie Isabele – koleżankę z roku Torii, która zawsze zadzierała nosa. Szare oczy Piusa powiększyły się, gdy zrozumiał powagę sytuacji. Draco uśmiechnął się do niego. Jego syn stanowił teraz centrum jego życia. Nie było dla niego nikogo cenniejszego, od tego sześcioletniego chłopca.

- Pobawisz się ze mną? – poprosił dzieciak, zsuwając się na podłogę i składając błagalnie dłonie.  – Proszę, tato, pobaw się ze mną.

Czarodziej katem oka obserwował syna, składając jednocześnie dokumenty. Papiery dotyczyły nowych wytycznych i celów jego firmy prawniczej – najlepszej na Manhattanie. Nowe projekty domagały się sprawdzenia, jednak nigdy nie pozwalał sobie odkładać pracy na później. Dzięki temu zawsze miał czas dla syna. Scorpius od pierwszej sekundy obrócił jego świat do góry nogami, a Malfoy nigdy nie pozwolił sobie na rozczarowanie jasnowłosego dzieciaka. Bawił się z nim, odrabiał lekcje, czytał do snu, a wcześniej wstawał po  nocach, karmił i otulał kocem. Mimo że starał się ze wszystkich sił, to chłopcu zawsze czegoś brakowało. Matki.

- Układamy pociąg z twojego pokoju do mojego? – zaproponował, posyłając przestępującemu z nogi na nogę synowi, szeroki uśmiech. Scorpius jak strzała pognał z powrotem do schodów, chwytając się poręczy i przeskakując co drugi stopień.  – Ale najpierw się ubierz, Pius!

- Dobra!

Draco znów przejrzał dokumenty, notując w pamięci, że powinien zadzwonić do swojej sekretarki w sprawie brakujących arkuszy. Odchylił się do tyłu, przymykając powieki i pozwalając myślom się wyciszyć.  Rozejrzał się po dużym salonie, którego wystrojem zajęła się Astoria.

- Czy to nie piękne, Draco? – pytała go raz po raz, kiedy po raz pierwszy przekroczyli próg tego mieszkania. Ciemnowłosa zrzuciła obcasy jeszcze przy wejściu, tłumacząc, że musi „poczuć” dom. Musi go „zrozumieć”. A potem zaczęła się wielka wizja młodej Greengrass. Chodzenie po galeriach, wybieranie koloru farb, wymyślanie oraz realizowanie jej marzeń.

- Miękka sofa, która nas pochłonie! Zwiewne zasłonki, nowoczesne meble, obrazy! – szeptała każdego wieczoru, oglądając kolorowe magazyny drogich sklepów.                  

Wciąż widział piękną małżonkę, siedzącą na wielkim łóżku w hotelu „Four Seasons” w centrum Manhattanu. Rozczesywała gęste włosy, marszcząc zabawnie brwi, kiedy rozmyślała nad ich domem. Dom. Tworzyli własny, bezpieczny dom. Zero przeszłości. Zero wspomnień. Tylko to co liczy się teraz, tak?

- Czerwony tu pasuje, skarbie. – przekonywała go do kupna lampy, obejmując w pasie, kiedy wciąż nie sięgnął po portfel. – Co z tego, że to barwy Gryffindoru, Draco? Nie jesteśmy już w Hogwarcie. Nie jesteśmy w Anglii. Nie jesteśmy arystokracją. Jesteśmy teraz sobą, pamiętasz?

Pamiętał. Oczywiście, że pamiętał. Tu nikt nie odwracał wzroku, gdy szedł ulicą. Tu nikt nie szeptał z obrzydzeniem, nie pokazywał go placem i  nie odciągał od niego dzieci. Ludzie się uśmiechali, czasem kiwali głową z szacunkiem, gdy dostrzegali drogie ubrania, czy sportowy samochód. Nie byli nikim ciekawym, ot młode, bogate małżeństwo, które potrzebuje rozrywki.

- Nie ma już Draco Malfoya. – oświadczyła pewnego dnia, gdy bez zerkania na nadawcę wyrzucała jego list do kominka. Przyglądał się jak biała koperta zmieniała się z popiół, a wraz z nią pierwsze natarcie przeszłości. Złapał jej pełne zadumy spojrzenie, gdy wsunęła mu się na kolana, chwytając za dłonie. – Uwierz mi, kochanie, tak będzie lepiej. Bezpieczniej. Przeszłość to przeszłość, pogrzebmy ją.

Czy już nie dość dużo pochowali ofiar tej wojny? Czy nie dość daleko uciekli?

- Nie ma już Draco, nie ma już Astorii. – powtarzała każdego wieczoru, stojąc przed lustrem i wpatrując się w swoje odbicie z upiorną stanowczością. – Darren Origo oraz Katherine Origo.

Wierzyli, że pokonali własne lęki, oszukali los. Zaufali swojej wierze w lepsze jutro. W zapomnienie. Jak bardzo mogli się mylić? Przyjrzał się błękitnemu niebu, które towarzyszyło dziś Nowojorczykom. Rozpoczynał się piękny dzień i mimo wszystko, chciałby żeby taki właśnie był.

- Scorpiusek już śpi. – głupiutka, ciemnowłosa Hannah, wsunęła zapłatę to torebki i posłała mu promienny uśmiech. – Wygląda dziś pan naprawdę atrakcyjnie.

- Nie zmieniłem zdania, Hannah, wciąż jesteś za młoda. – prychnął wieszając marynarkę na wieszaku i zerkając na opiekunkę Piusa. – Wybacz, że musiałaś zostać godzinę dłużej.

- To żaden problem panie Origo, mogę zostać nawet jeszcze na trochę… - puściła mu oczko, zakładając na siebie dżinsową kurtkę i poprawiając kozaki na niesamowicie wysokim obcasie. – Wystarczy jedno słowo, proszę pana, a…

- Dobranoc Hannah. – uniósł brwi na markotną minę niani, która ostatni raz rzuciła mu tęskne spojrzenie. Przyzwyczaił się już do zalotów nastolatki, która od początku dawała mu subtelne aluzje, co do własnych niespełnionych snów. Bawiła go ta niezłomna próba flirtu, ale mimo szczerej sympatii, dziewczyna była za młoda. Zbyt delikatna, zbyt niewinna i bezbronna, wobec otaczającego go zewsząd mroku.

Zamknął za dziewczyną drzwi, idąc do kuchni i wyciągnął z barku whiskey. Napełnił sobie całą szklaneczkę, kierując się ku schodom. Zajrzał do pokoju syna, który leżał w dziecięcym łóżeczku, okryty kołdrą w małe znicze. Przyglądał się spokojnej twarzy chłopca, który oddychał cicho i równomiernie. Powieki mu drgały, gdy poruszał oczami, całkowicie pogrążony w głębokim śnie. Różowe usta rozchyliły się, a ich kąciki uniosły się do góry. Czy było bardziej radosne dziecko niż jego syn? Upewnił się, że lampka nocna pozostanie włączona. Nie chciał, by chłopczyk obudził się w nocy,  w pokoju pogrążonym w ciemnościach. Nigdy tego nie lubił. Pocałował Scorpiusa w czoło, poprawiając pościel i zerkając, czy okno jest trochę uchylone. Przymknął drzwi, idąc do własnej sypialni.

Pokój bez Astorii zdawał się być… pusty. Zwykle o tej porze leżała na łóżku, przeglądając kolorowe czasopisma i zastanawiając się nad wyborem kolejnej oferty współpracy. Astoria była modelką, znajdującą się w ścisłej czołówce ulubienic Amerykanów. Ostatnio rozpoczęła promocję nowo powstałej linii obuwniczej otwartej przez Sarah Gibbs, jedną z jej pierwszych przyjaciółek z Nowego Jorku. Draco przyjrzał się licznym fotografiom na szafie, z których spoglądała na niego jego piękna żona. Jej ciemne włosy były proste i spływały po ramionach. Zielone oczy błyszczały, kiedy wyciągała do niego ręce. Ubrana w kusą, białą sukienkę, tańczyła na plaży. Fale moczyły jej nogi, wywołując śmiech, który słyszał nawet teraz.

- Draco chodź do mnie! – prosiła, wyciągając do niego dłoń i zapraszając, by podszedł bliżej. – Niech ocean nas pochłonie, skarbie. Niech poprowadzi do bezpiecznej przystani.

- Gdzie jest twoja bezpieczna przystań? – pytał, ale nigdy nie doczekał się odpowiedzi. Uśmiechała się jedynie smutno, odwracając spojrzenie w stronę nieba i kręciła głową ze smutkiem.

- Co cię gnębi? Czego mi nie mówisz? – pytał.

 A ona milczała.

Była piękna. Była jego. A teraz jej tu nie ma.

- Jesteś jeszcze większą egoistką niż ja, skarbie. –mruknął, wypijając do końca alkohol i kładąc się na całej szerokości łóżka. Astoria była jego aniołem, ale również przekleństwem. Po trzech latach cudownej miłości, coś się zmieniło. Kobieta skupiła się na pracy, rozpoczynając wspinaczkę po szczeblach hierarchii, panującej wśród elity Nowego Jorku, a zapomniała o ich dążeniu do anonimowości. Ciągłe bankiety oraz przyjęcia, przypominały jej ich młodość, wieczną zabawę. Oboje musieli z tego zrezygnować, poświęcić własne nawyki dla nowego życia. Dla przyszłości. Astoria nie mogła już dłużej utrzymać swej natury na wodzy. Wychodziła wieczorami na miasto, spotykała się z celebrytami, aż w końcu,  świat poznał jej imię. Co prawda, nie prawdziwe – Astoria Greengrass była martwa, ale Katherine Origo stała się znaną modelką.

- To nie ja, Draco! To Katherine! – broniła się, gdy kolejny raz pojawiła się na okładkach gazet. – To nie ja, to żona Darrena, kochanie. To ona jest znana.

Czym zraniła go najbardziej? Odrzuceniem Scorpiusa. Kiedy urodziła dziecko, nie chciała wziąć go na ręce. Innym razem prosiła go, by chłopca oddali. Jakby fakt, że cud jakim było dołączenie Piusa do rodziny był nieważny. Greengrass nie mogła mieć dzieci. Starali się o synka, bądź córeczkę od wielu miesięcy, lat. Astoria zrobiła badania i… dostali kolejną karę od losu. Bezpłodność. Zero szans. A jednak im się udało. Scorpius był śliczny, taki niewinny. Był ich. A ona go nie chciała. Mamił się nadzieją, że to etap przejściowy. Lekarze tłumaczyli to depresją poporodową. Wierzył, ze kiedy weźmie synka na ręce, poczuje jego ciężar, pokocha go, tak jak on. Jednak ona pozostała zimna. Pusta. Patrzyła na niego ze złością i niechęcią, odłączyła się od nich. To już wtedy odeszła. A wraz z nią, ich cała miłość. Jednak wciąż byli razem. Mimo wszystko, nauczyli się siebie wspierać i być lojalnymi na tak długo… Nie potrafili się rozejść. Jedno wspierało drugie, drugie wybudzało z koszmarów pierwsze. Byli idealnym duetem. Może nie byli najlepszym małżeństwem, ale byli przyjaciółmi.

- Czemu to zrobiłaś? – spytał zdjęcia, na którym jego żona w białej sukience robiła piruety. – Co się stało, Toria?

Żaden mąż. Żaden przyjaciel. Żaden człowiek. Nikt nie chce wrócić do domu i zastać puste łóżko syna oraz żony. Nikt nie chce wtedy znaleźć karteczki ze słowem „przepraszam”, leżącej przed drzwiami łazienki. A już na pewno, nikt normalny, za nic w świecie, nie chciałby znaleźć w wannie dziewczyny z podciętymi żyłami i sinymi z zimna wargami. Astoria Greengrass Malfoy wyglądała groteskowo pięknie. Jak porcelanowa laleczka, które tak uwielbiała. Czarne włosy falowały w wodzie, okalając idealne, blade ciało dziewczyny. Krew z nadgarstków kapała równomiernie na podłogę, tworząc bordowe kałuże na białych płytkach. Miała zamknięte oczy i wyglądała, jakby spała.

Może tak właśnie było. Może zasnęła zapominając zabrać go ze sobą.

Wpadł w szał. Strach przyszedł odrobinę później, kiedy uświadomił sobie , że nie ma nigdzie Piusa. Przeszukał cały apartament, ale chłopca nigdzie nie było. Poszedł do sąsiadki, jednak ta zaprzeczyła, by pani Malfoy wychodziła gdzieś z synem. Draco zadzwonił po karetkę, zgłosił, że piękna modelka – Katherine Origo leży… nieprzytomna. Ze spływającymi krwią rękoma. I szukał dalej. Wołał. Obdzwonił znajomych. W chwili, gdy rozległ się dźwięk otwieranych przez ratowników drzwi, dostrzegł przekrzywiony dywan. Ignorując chaos, jaki zapanował, odsunął stolik i odkrył przysłonięty starym dywanem schowek. Był to typowy, dla bogatych apartamentów sejf na najcenniejsze rzeczy. Ukryta piwniczka. A w niej, leżał zwinięty w kokon , pięcioletni Scorpius Hyperion Malfoy.

- Ona mnie tu zamknęła. – wyjąkał wtedy, a łzy spłynęły mu po bladych policzkach. – Zabili ją?

- Tak. – przyznał, odwracając jego głowę, kiedy znosili z góry mokre ciało kobiety, owinięte w ciemny materiał. – Przeszłość ją pokonała.

Przeszłość.

Ile za tym jednym słowem, kryło się bólu, wstrętu i strachu. Minęło siedem lat od pokonania Czarnego Pana. Siedem lat, odkąd Anglia cieszyła się wolnością od najpotężniejszego od stuleci czarnoksiężnika. Siedem lat, odkąd Kingsley został Ministrem, a samo Ministerstwo Magii zostało poddane operacji „Czystka”, prowadzonej przez Zakon Feniksa. Azkaban został zapełniony poplecznikami Voldemorta, a ludzie zaczęli świętować zwycięstwo młodego Bohatera. Siedem lat, odkąd on i Astoria przybrali nowe tożsamości. Siedem lat od opuszczenia Anglii.

Czemu po takim czasie, postanowili ich znaleźć?

Czemu nie mogą się ukryć?

Czemu?

Cześć, kochani!

Jak minęły Wam święta? Mam nadzieję, że w cudownej rodzinnej atmosferze i nawet przekorna pogoda Wam nie przeszkodziła. 

Ta historia będzie się różniła znacząco od DJNZ, bo dzieje się kilka lat po wojnie, ALE oczywiście Lupi musiała pozmieniać troszkę kanon i dopuściła się kilka zbrodni. Ale o tym w kolejnym rozdziale, który ukaże się zapewne za dwa tygodnie! :) 

Rozdział sprawdzony przez Kitty i Rogacza, bardzo Wam dziękuję! 

Trzymajcie się i nie dajcie przeziębieniu, bo o nie teraz łatwo! 

Lupi♥

PS. Będzie dużo retrospekcji i już pisałam do Mii o drobną zmianę w sprawie czcionki, bo może to być drażniąca różnica między normalnym, a pogrubionym, białym tekstem.